Langzaam afbouwen

'De ene dag is beter dan de andere'

Het appartement van Paul Bombeeck (35) aan de Vadinushof in De Meern ziet er sfeervol uit. Hier woont iemand met oog voor inrichting. Van de zorgvuldig gekozen meubels tot de vele accessoires: boeddha beeldjes, papegaaien aan de muur en een mooi vloerkleed. Met als kers op de taart een prachtig versierde kerstboom. Paul zelf ziet eruit om door een ringetje te halen, met een hip colbert en nette stropdas. Het gaat steeds beter met hem. Nu nog de antidepressiva afbouwen.

Tekst / Fotografie: Jantine Willemsen

“Ik woon hier pas sinds juli en heb het echt naar mijn zin. Dat betekent niet dat het altijd goed met me gaat. De ene dag gaat beter dan de andere. Vandaag heb ik een ‘down’ dag. Als ik vrij ben, kost het me moeite om uit bed te blijven. Mijn hoofd zegt: 'joh, ga leuke dingen doen.' Maar dat lukt me dan niet door de vermoeidheid van mijn antidepressiva. Weet je dat ik die al vanaf mijn achtste jaar slik?” Volgens coördinerend begeleider Alex Kleijer is Paul erg open over zichzelf. "Dat is voor ons als begeleiders erg prettig in de samenwerking met hem.”



Uit het raam

Paul vertelt verder: “Toen ik zeven was, ging ik naar een observatiekliniek omdat niet duidelijk was wat er met mij aan de hand was. Uiteindelijk ging ik daar pas weg toen ik negen was. Door zuurstofgebrek bij de geboorte, had ik een hersenbeschadiging opgelopen. En ik bleek onder meer PDD-NOS te hebben. Eerst kreeg ik hele verkeerde antidepressiva. Ik wilde daardoor bijvoorbeeld uit het raam springen. Maar daarna kreeg ik pillen die goed hielpen.”



Stofje

“Weet je dat in al die antidepressiva een stofje zit, dat zorgt dat je dikker wordt? Ik heb verschillende medicijnen geslikt, waardoor ik ook steeds aankwam. Maar de afgelopen viereneenhalf jaar ben ik van 140 kilo naar 95 kilo gegaan. Daar ben ik zo blij mee! Ik kan nu weer leuke kleren kopen. Ik wil heel graag stoppen met die antidepressiva, zodat ik niet weer dikker word en minder moe ben.”



Verantwoord stoppen

Gedragsdeskundige Martine Rietveld wist dat verpleegkundige Sonja van Hees een project was gestart om mensen op een verantwoorde manier te laten stoppen met antidepressiva. Speciaal voor mensen die ambulant worden begeleid en een eigen huisarts in de regio hebben. Zij regelde een eerste gesprek met Sonja. En daar bleef het niet bij. Ook Pauls ouders, zijn begeleiders, huisarts en de AVG (arts verstandelijk gehandicapten) werden erbij betrokken.



Nachtmerries stoppen

“Mijn ouders zijn erg belangrijk voor mij, dus ik vind het fijn dat ze zo goed betrokken worden,” vertelt Paul. “Zij hebben zich vaak zorgen om mij gemaakt. Bijvoorbeeld toen ik mijn huis uit werd gezet door begeleiders van mijn vorige woonplek. Zij haalden zelfs de politie erbij en ik moest een nacht in een cel slapen. De rechter heeft mij later gelijk gegeven. Maar ik heb er nog steeds nachtmerries van. Ik heb daar tien jaar lang op mijn tenen gelopen. Dat was bij een andere organisatie hoor. Ik ben heel blij dat hier mijn begeleiders mij anders zien.”



Meerwaarde

“Eerder ging ik wel eens naar een huisarts, omdat ik minder antidepressiva wilde slikken. Dan kreeg ik gewoon een pilletje minder. Dat was het dan.” "De aanpak in dit project is heel anders", legt Alex uit. “Sonja stelt Paul centraal. Ze benadert het veel breder. Ze vulde eertst een uitgebreide lijst iet Paul in: over zijn gezondheid, hoe hij zich voelt, wat belangrijk voor hem is. Sonja houdt ook contact met alle mensen om hem heen. Voor mij als begeleider heeft dit ook een meerwaarde. Ik heb geen medische achtergrond. Dus het is goed dat een verpleegkundige en artsen meekijken.”



Stabiel

Paul: “Ik vergelijk die antidepressiva met drugs. Je moet langzaam afkicken. Steeds een half pilletje eraf. Ik zie zelf wel in dat het eerst wat stabieler in mijn hoofd moet worden. Dat ik bijvoorbeeld geen boze buien meer heb. Sonja gaat echt in gesprek met mij. Ze luistert naar wat ìk wil. Maar soms zegt ze: ‘Ja, jij kan het mooi vertellen. Maar ik moet het ook met Alex bespreken.’ "En dat is natuurlijk waar", zegt Paul lachend.



Babbeltje

Goed kunnen praten komt ook goed tot zijn recht in het vrijwilligerswerk dat Paul doet bij ouderen in Huis aan de Vecht. Paul: “Mensen in de zorg hebben weinig tijd. Dus ik maak graag even een babbeltje, doe een afwasje of help met bedden verschonen. Soms zit ik even niet zo lekker in mijn vel of ben ik echt te moe. Dan sla ik een keer over. Dat snappen ze daar wel.” Alex: “Als je goed in je vel zit, ben je heel behulpzaam. Je kunt goed troosten. Daarom word je ook zo gewaardeerd.”



Per dag

“Hoe ik naar de toekomst kijk?" Paul: "Het liefst wil ik de antidepressiva afbouwen en van mijn ellende verlost zijn. Bijvoorbeeld door therapie. Ik wil geen herinneringen meer hebben aan mijn oude huis. Alle accessoires, borden en bestek heb ik weggegeven aan mensen die het slechter hebben. Ik heb alles nieuw gekocht. Ach, ik bekijk het soms per dag en soms in grote lijnen. Ik ben al blij dat ik hier een nieuwe start heb kunnen maken.” Aan Pauls motivatie ligt het in elk geval niet.

Verantwoord antidepressiva afbouwen

Amerpoort en Sherpa werken samen in een project om mensen met een verstandelijke beperking op een verantwoorde manier te laten stoppen met antidepressiva. Dit project is speciaal voor mensen die ambulant worden begeleid. Beide zorgorganisaties werken hierbij samen met huisartsen in de regio. Huisartsen hebben vaak onvoldoende tijd en (soms ook) kennis om het gebruik van psychofarmaca door mensen met een verstandelijke beperking goed te begeleiden.
Meer informatie vindt u op de website van Amerpoort.