'Inspringen waar de nood het hoogst is'
Regioverpleegkundige Sonja Hellweg-Leijen keerde tijdens de coronacrisis tijdelijk terug naar haar oude werkplek op de IC van het UMC. “Ik begrijp wat werken onder grote druk betekent en wilde mijn vroegere collega’s ondersteunen met mijn ervaring.”
Tekst: Eddy Steenvoorden / Fotografie: Ineke Oostveen en privéfoto
“Je staat altijd aan”, zegt Sonja over de baan als IC-verpleegkundige die ze elf jaar lang had bij het UMC. Ze wil maar zeggen: het werk eist dat je voortdurend scherp bent. Aan de ene kant heb je de acute patiëntenzorg die soms vraagt om razendsnel, verpleegtechnisch handelen. Aan de andere kant is er het o zo belangrijke contact met de dierbaren van een patiënt en, wanneer het beter gaat, met de patiënt zelf. En juist die ‘andere kant’ vond ze in de loop der jaren een steeds grotere uitdaging. “Daar is op een IC uiteraard ook aandacht voor, maar voor mij klopte de balans op een gegeven moment niet meer. Toen ben ik begonnen aan een loopbaantraject en gaan rondkijken naar mogelijke alternatieven. Amerpoort had een vacature als regioverpleegkundige die me enthousiast maakte, daar reageerde ik op."
Sonja tijdens haar werk op de IC
Superdynamisch
Haar IC -collega’s klapperden wel even met de oren toen ze zo’n 2,5 jaar terug vertelde over de switch van een superdynamische werkplek naar de ‘rustiger’ gehandicaptenzorg. “Ik vond het zelf ook spannend en vroeg me af of ik het verpleegtechnisch handelen niet zou gaan missen. Dat gebeurde gelukkig niet. Ik ontdekte in het Gezondheidscentrum van Amerpoort/Sherpa een voor mij nieuwe vorm van verpleegkunde. Als terrein- of regioverpleegkundige ben je vooral een vraagbaak voor begeleiders en voor cliënten zelf en ga je samen na wat de beste vorm van ondersteuning en zorg is. Dat vind ik een enorme uitdaging.”
Vakantiebaantje
En helemaal vreemd was Amerpoort niet voor haar, want de jonge Sonja had hier ooit al een vakantiebaantje in de zorg gehad. “Ik heb altijd gedacht: hier kom ik nog eens terug. Je mag met een bijzondere doelgroep werken voor wie een verpleegkundige veel kan betekenen.” Haar IC-ervaring bleek ook handig te zijn. “Ik had in het ziekenhuis te maken met alle specialismen, als verpleegkundige ben je daardoor een echte allrounder. Die kennis is ook bruikbaar in het werken met mensen met een verstandelijke beperking. Ik kan bijvoorbeeld heel goed de informatie van het verhaal van een begeleider overbrengen naar een arts.”
Krakende IC’s
In maart werd alles anders. Corona bonkte hardhandig op de deur en liet IC’s in het hele land in hun voegen kraken. Dezelfde Sonja die altijd had gezegd dat verpleegkunde ‘gewoon’ een vak is en geen roeping, hoorde opeens een stem die niet te negeren viel. Ze wilde met haar ervaring een bijdrage leveren op de plek waar de nood op dat moment het hoogst was. Na goed overleg met haar werkgever mocht ze tijdelijk terug naar haar vroegere baan. “Het ging niet ten koste van de zorg in het Gezondheidscentrum, want daar hadden we genoeg mensen. En na de belofte dat ik in ieder geval terug zou komen was het allemaal in orde.” Ze had het telefoonnummer van haar oude teamleider nog die misschien informatie kon geven over een tijdelijke terugkeer op het oude nest. Het antwoord, gegeven in grote drukte, was even kortaf als duidelijk: liever gisteren dan vandaag!
Beetje reünie
Eind maart kon ze beginnen op vertrouwd, maar ook onherkenbaar terrein. “Er werkten nog best veel oude collega’s en in die zin was het een beetje een reünie. Tegelijk werden de IC’s gigantisch uitgebreid en groeide het aantal medewerkers, aangevuld met vrijwilligers, in een paar weken tijd van 150 naar 500.”
De eerste dag voelde ze zich wat gespannen: ‘kon’ ze het nog, werken op een IC? Lachend: “Het was net als fietsen, dat verleer je ook niet. En de collega’s waren een grote steun. Gedurende de hele periode overheerste het gevoel dat we met z’n allen samen ergens de schouders onder zetten. Die samenhorigheid vond ik best bijzonder.”
Loodzwaar
Sommige diensten, met héél zieke patiënten, waren loodzwaar. Sonja herinnert zich nog een moeder met twee kinderen van wie de vader met corona op een andere IC voor zijn leven vocht. “Hij wilde zo graag de hand van zijn vrouw vasthouden, maar dat kon niet. Toen zijn we gaan beeldbellen en heb ik dat tijdens het gesprek - helemaal ingepakt - voor hem gedaan. Dat moment zal ik niet vergeten.”
Toen de druk op de IC verminderde, ging Sonja weer voluit aan de slag bij Amerpoort, waar ze één dag per week was blijven werken. “Mijn medisch-verpleegkundige ervaring van de IC kwam gelijk van pas toen we hier zieke corona-cliënten gingen opvangen in speciale units, dus daar kon ik over meedenken.”
En, nog een extraatje voor haarzelf: “Het werk in het UMC gaf me nog eens de bevestiging dat mijn overstap naar een andere vorm van verpleegkunde goed is geweest. Het IC-werk ligt echt achter me. Het UMC kan me misschien nog als invalkracht gebruiken wanneer er een tweede corona-piek komt, maar de rol die ik nu als regioverpleegkundige heb, zou ik niet willen missen.”