Regenboogvlag wappert vrolijk voort
Paul Willems zwaait af
Vanuit zijn werkkamer kan bestuurder Paul Willems de Regenboogvlag voor het hoofdgebouw op Nieuwenoord zien hangen. Na de viering op de laatste Coming Out dag in oktober is de vlag niet gestreken. Paul vindt het prachtig. Als hij straks na zijn negen Amerpoortjaren de deur achter zich dicht trekt, wappert de kleurrijke vlag vrolijk voort.
Tekst: Bert van der Kruk / fotografie: Ineke Oostveen
“Amerpoort was al een kleurrijke organisatie”, zegt Paul in zijn laatste Amerpoort-gesprek. Hij denkt daarbij aan het brede zorgaanbod voor allerlei mensen met een verstandelijke beperking, van jong tot oud, van ernstig meervoudig tot licht. Maar hij wijst ook op de kleurrijkheid van talrijke creatieve en kunstzinnige dagbestedingsplekken, of het nou gaat om Theater Totaal, Jans Pakhuys of de Kaarsenmakerij.
Sinds zijn komst is daar op voortgeborduurd; vandaar die vlag. “Een clubje mensen is zich sterk gaan bezighouden met lhbti’ers met een beperking. Daar was geen enkele aandacht voor, terwijl kleurrijk toch een van onze kernwaarden is. Ik ondersteun dat als geen ander.” Daarbij gaat het hem om diversiteit in brede zin. “De Regenboogvlag staat voor mij voor veel meer. Voor alle mensen met een verstandelijke beperking, ernstig of licht, jong of oud, ongeacht seksualiteit, cultuur of geloofsachtergrond.”
Uithangbord
In zijn eerste jaren heeft de bestuurder nog wel pogingen ondernomen voor meer instroom van cliënten en medewerkers met een van oorsprong niet-Nederlandse achtergrond. “Misschien hebben die pogingen tot iets geleid. Als ik nu om me heen kijk, zie ik dat wel terug bij medewerkers. Maar of dat door die projecten komt, weet ik niet.”
Later liet hij die pogingen achterwege. “Ik dacht: ik moet daar niet te veel aan trekken, laat het maar gebeuren. Anders word ik zo’n uithangbord van dat kleurrijke en gaan mensen nog denken dat ik me ervoor inspan omdat ik een partner in Indonesië heb of omdat ik zelf homo ben. Dat moet niet de drijfveer zijn om er aandacht aan te besteden.”
Ondertussen constateert hij tevreden dat Amerpoort kleurrijker is geworden. “Er zijn veel meer talenten komen bovendrijven bij mensen met een beperking. De organisatie heeft meer kleur gekregen door cliënten en medewerkers met een andere achtergrond, ook in levensbeschouwelijk opzicht. En of je straight, gay, bi of transgender bent, is ook veel zichtbaarder geworden. Let wel, dat is niet alleen mijn verdienste, dat hebben we met elkaar gedaan.”
Gezamenlijkheid
Dat laatste tekent de scheidende bestuurder. Ook bij andere veranderingen die zich binnen de organisatie voltrokken, wees Paul steeds op het belang van de gezamenlijkheid. Zo is hij trots op de manier waarop Amerpoort gaandeweg een taakvolwassen organisatie is geworden. “Dat is een cultuurverandering die jaren kost. Ik denk dat we er tevreden op terug kunnen kijken. Niet alles is nog op orde, en dat hoeft ook niet. Een van de doelen was: medewerkers meer in hun kracht zetten.”
Tevreden blikt hij ook terug op de vorming van het Expertisecentrum. “We hebben een goede manier gevonden om kennis op te halen uit de organisatie en die ook weer te verspreiden, zodat iedereen weet welke deskundigheid we in huis hebben, welke methodieken, bij wie je met welke vraag terecht kunt, binnen en buiten Amerpoort. We hebben prachtige boekjes uitgegeven, een Kenniswijzer. We hebben veel dialoogsessies gevoerd over de kwaliteit van zorg, veiligheid en taakvolwassen werken.”
Verbinding
Vanaf dag één werkte hij met plezier bij Amerpoort. “Ik ga niet weg omdat ik het zat ben, maar omdat ik tijd wil hebben voor andere dingen. Ik ga reizen, lezen, kunstgeschiedenis studeren. Ik heb 43 jaar fulltime gewerkt, het is wel mooi geweest.” De grote verantwoordelijkheid die kleeft aan de functie van bestuurder, zal hij niet missen. “Als het ingewikkeld wordt, als er dilemma’s zijn, wordt er uiteindelijk wel naar mij gekeken.”
Wat hij wel zal missen? Dat zal blijken. Maar van het contact met cliënten heeft Paul altijd genoten. “Zij laten ons zien hoeveel mogelijkheden en talenten ze hebben. Als ik bij Theater Totaal kom, gebeurt er altijd iets met me. Dan word ik geraakt. Maar dat was ook het geval toen ik op kinderdagcentrum De Blauwe Vogel voorlas. De eerste minuten dacht ik: wat moet dit worden? Maar toen ik eenmaal in de fauteuil zat, met de rolstoelen en bedden om me heen, voelde ik iets gebeuren. Verbinding, contact. Verder is het moeilijk om er woorden aan te geven.”